Despois de romper o dominio de España, a República Holandesa, predominantemente calvinista, produciu un escultor de renome internacional, Hendrick de Keyser (1565–1621). Tamén foi o principal arquitecto de Amsterdam e creador de grandes igrexas e monumentos. A súa obra de escultura máis famosa é a tumba de Guillermo o Silencioso (1614–1622) na Nieuwe Kerk en Delft. A tumba estaba esculpida en mármore, orixinalmente negro pero agora branco, con estatuas de bronce que representan a Guillerme o Silencioso, a Gloria aos seus pés e as catro Virtudes Cardeais nas esquinas. Dado que a igrexa era calvinista, as figuras femininas das Virtudes Cardeais estaban completamente vestidas de pés a cabeza.[23]

Os alumnos e axudantes do escultor flamenco Artus Quellinus o Vello que a partir de 1650 traballou durante quince anos no novo concello de Ámsterdam desempeñaron un papel importante na difusión da escultura barroca na República Holandesa. Agora chamado Palacio Real da Presa, este proxecto de construción, e en particular as decoracións de mármore que el e o seu taller produciron, convertéronse nun exemplo para outros edificios de Amsterdam. Os moitos escultores flamencos que se uniron a Quellinus para traballar neste proxecto tiveron unha importante influencia na escultura barroca holandesa. Inclúen a Rombout Verhulst, que se converteu no principal escultor de monumentos de mármore, incluíndo monumentos funerarios, figuras de xardín e retratos.[24]

Outros escultores flamencos que contribuíron á escultura barroca na República Holandesa foron Jan Claudius de Cock, Jan Baptist Xavery, Pieter Xavery, Bartholomeus Eggers e Francis van Bossuit. Algúns deles formaron escultores locais. Por exemplo, o escultor holandés Johannes Ebbelaer (c. 1666-1706) probablemente recibiu formación de Rombout Verhulst, Pieter Xavery e Francis van Bossuit.[25] Crese que Van Bossuit tamén foi o mestre de Ignatius van Logteren.[26] Van Logteren e o seu fillo Jan van Logteren deixaron unha pegada importante en toda a arquitectura e decoración da fachada de Amsterdam do século XVIII. A súa obra constitúe o último cumio do barroco tardío e o primeiro estilo rococó na escultura da República Holandesa.